اون قدر تنهايی که بايد از خودت يه بت بسازی، بپرستيش ، ايمانتو از دست بدی ، با خودت دوست بشی ،با خودت قهر کنی ، دوباره آشتی کنی ، حالت از خودت به هم بخوره و در نهايت از پوچی همه ی اين کارا ، سرتو بذاری رو شونه ی خودت و تا ابد گريه کنی!